woodyco-banner-leesvoer-voor-hondenvrienden

Het is ruim 10 jaar geleden, maar ik herinner het me nog als de dag van gisteren:

Op een frisse zomeravond zitten we op een bankje van het perron. Wachtend op de trein. In mijn armen een piepklein hondje, gewikkeld in een handdoek. Negen weken oud. Uit de lichtblauwe handdoek steekt zijn grijs-zwarte snoetje met de bijna zwarte, glanzende oogjes. Vol vertrouwen. Ondanks het rumoerige station waar net een trein piepend tot stilstand komt, de omroeper een trein op perron 2 aankondigt en het een komen en gaan is van reizigers.

Van het Zeeuwse platteland

Eerder die dag heb ik de nieuwe aanwinst samen met mijn moeder opgehaald van het Zeeuwse platteland. De rit per auto is ondertussen vertrouwd, het is de 4e keer dat ik terugrijd. Maar dit keer op de passagiersstoel moeders, met mijn pup op schoot. Op de achterbank het door fokster Laura meegegeven pakket: eten voor de eerste dagen, een riempje en een knuffelaap met slingerarmen.

Bijna thuis

Na een rit van 2 uur zijn we bijna thuis, maar we buigen eerst nog even af naar het bos. Misschien moet de pup ondertussen wel plassen? Bovendien kunnen we het woefje op het gras eens goed bewonderen en fotograferen.

Daarna gaat het door naar huis waar de gloednieuwe bench staat te glanzen in de woonkamer, de etensbakjes klaar staan in de keuken en waar konijn Jos de nieuwkomer nieuwsgierig bekijkt.

Wachten op het perron

Na de eerste installatie gaat moeders na het avondeten richting trein. Op een frisse zomeravond zitten we op een bankje van het perron. In mijn armen een piepklein hondje, gewikkeld in een handdoek. Uit de lichtblauwe handdoek steekt zijn grijs-zwarte snoetje met de bijna zwarte, glanzende oogjes. Vol vertrouwen. Als de trein met moeders vertrekt is ons avontuur samen echt begonnen.

Pin It on Pinterest

Share This